Όταν πρωτομπήκα στο δημόσιο (πριν λίγους μήνες) καθόμουν για 6 μήνες σε μια σπασμένη καρέκλα (που δεν μπορούσα να φτιάξω), ο υπολογιστής μου ήταν τεχνολογίας του 1998 με οθόνη από τις μεγάλες (όχι TFT κτλ) και χωρίς δκτύωση ή τα κατάλληλα προγράμματα. Ο χώρος που εργαζόμουν ήταν παγωμένος με απαγόρευση να φέρω μια μικρή δική μου σόμπα γιατί δεν αντεχε η ασφάλεια.
Μπορεί να ακούγονται σαχλαμάρες όλα αυτά. Προσθέστε όμως ότι κάποια στιγμή έβγαιναν έντομα και ζωήφια από παντού. Κυκλοφορούσαν ποντίκια και κάποια στιγμή η ψευδοροφή άρχισε να "μαδάει" πέφτωντας πάνω στα κεφάλια μας.
Καμία συντήρηση, καμία υγιεινή, καμία αξιοπρέπεια. Δεν γκρινιάζουμε, και πάλι καλά να λέμε που έχουμε και μια δουλίτσα μόνιμη. Αλλά και να μην τηρούνται οι συνθήκες υγιεινής στην εποχή μας είναι μεγάλη ντροπή. Δεν ζήτησε κανείς ούτε μοκέτες, ούτε καμία υπερβολή τύπου ιδιωτικών επιχειρήσεων, μόνο μην σπάσει η πλάτη μας και να μην πάθουμε καμία μόλυνση από τα ποντίκια ή να μην κρυώνουμε το χειμώνα....
1 σχόλιο:
Κάτι τέτοια διαβάζει κάποιος και απογοητεύεται.
Όταν δεν τηρούνται οι βασικοί κανόνες υγιεινής και ασφάλειας τότε όλες οι προσπάθειες εκσυγχρονισμού του δημοσίου πάνε περίπατο!
Δημοσίευση σχολίου